Toeval

 "Toeval bestaat niet" is een "gezegde", wat je bij ons thuis regelmatig hoort! Zo ook bij dit verhaal. Mijn moeder vond dat ik dit verhaal moest opschrijven (want jawel.... niets gebeurt zomaar en soms grijpen in eerste instantie niets zeggende gebeurtenissen vreemd samenhangend in elkaar!). Wellicht voor sommige mensen te ver gezocht, maar voor ons desalniettemin bijzonder! Dus mams.... bij deze.....

Begin 2002 ging ik, na een aantal ongevallen (liep bij de laatste een hersenstam beschadiging op en heb daarbij een aantal dagen in het ziekenhuis gelegen... af en aan bij- en buiten bewustzijn) met paarden (KWPN), op aanraden van een aantal (IJslander)dames hier op stal (Marjo, Anneke, Irma en Monique, meiden bedankt!!!) op zoek naar een IJslander. Na een testritje op Dama frá Þúfu (toen nog) van Frá Skjalaritara was ik overstag. Ik moest er óók zó één! Dama was echter, en tot mijn grote spijt, niet for sale.... en Marjo had op dat moment geen ingereden paarden te koop staan. Dus op zoek. Ik zocht een superbraaf paard (jawel toch wat angstig door al die toestanden), waar mijn dochter ook op zou kunnen rijden. Hoefde niet persé te kunnen tölten, zolang hij (en een ruin, want merries, dacht ik, hebben teveel kuren) maar superbraaf was.
In februari kreeg ik een telefoontje van de pensionstal waar ik voorheen gestaan had met mijn KWPN'er. Of ik nog interesse had in een superbrave isabel kleurige IJslander? Vol verwachting klopt ons hart op weg (tja... dat krijg je als je op 5 december bent geboren...). We moesten voor deze superbrave isabel kleurige ruin, genaamd Lýsingur frá Hjaltastað naar Olst/Den Nul Overijssel (Frá 't  Hanenland). Hij had (OK... heeft, want technisch genezen ze er niet van) zomereczeem en de eigenaar wilde dat hij zou verhuizen naar de kust (anders had ze hem niet verkocht)! Meteen smoorverliefd. Manlief volledig in de stress, want die had het na ongeluk nummer 2 echt wel gehad met die knollen.... Hij heeft zich uiteindelijk wel gewonnen gegeven en na een proefperiode van een maand (eigenlijk al na een 1 uur, maar goed) wisten we het zeker. Lýsingur blijft bij ons! Al gauw was ik (zoals u wellicht al eerder heeft gelezen op 1 of andere pagina), degene die langs de zijlijn (of bakrand) stond toe te kijken hoe onze dochter Therra lekker aan het rijden was (ze maakt van hem in plaats van een bossjokker een boscrosser..., maar het blijft lachen!). Dus moest er een 2e (jawel volledig overstag) IJslander komen. Ik besloot (tsssss, ja vast...) dat het maar ná de winter moest, gezien ik nog niet wist of het paardje op stal zou moeten (arme zielige ding krijgt het misschien wel koud?) en 2 op stal zou toch wel wat lastig (en duur) zijn (hebben we uiteindelijk dus ook niet gehaald). En op stal.... Lýsingur zag me aankomen....

Toen zag ik een foto van Þoka bij de verkooppaarden op de advertentie pagina van Icelandic-Horses, een jonge, goed ingereden en grote isabel kleurige merrie. Ze sprak me meteen aan, een heel leuk en vriendelijk ogend paard en dus eigenlijk precies wat ik zocht (behalve dan dat ze niet bont was.... en ik had al een isabel... nou ja... dan maar een setje dacht ik... Toch wel heel leuk als span voor de wagen... overtuigde ik mezelf...).

Ik heb gemaild naar de toenmalige eigenaar van Þoka dat ik het paard helemaal te gek vond en dat ik opzoek was naar een ingereden merrie (en dat hier op stal alleen jonge, niet ingereden paarden te koop stonden, en dat ik mijzelf daar nog wat te onervaren voor vond) en tevens uitgelegd dat ik haar pas in het voorjaar zou willen/kunnen kopen. De eigenaar mailde me toen terug dat ze niet verwachtte dat ze na de winter nog te koop zou staan omdat er veel animo voor haar was. Ze vertelde me ook dat het inrijden van IJslanders meestal wel mee viel en dat ik vast wel op hulp van de fokker kon rekenen (of weg zou kunnen brengen om haar te laten inrijden! ook nog een optie)...... Dus zette ik mijn angsten overboord ....Marjo, van Frá Skjalaritara, had een jonge, rustige, maar nog niet ingereden merrie (en bovendien BONT) te koop: Siða, die volgens haar absoluut bij mij paste. Een plaatje...... Síða had er al een handje van om iedere keer als ik de wei doorliep om de nieuwe veulentjes te bekijken (net zoiets als de kat op het spek binden.... een wei vol met leuke schattige springende wolballetjes van veulens met de mooiste kleurtjes!) als een stalker achter mij aan en hield de andere paarden steeds een beetje bij me uit de buurt. Als ik de andere kant op probeerde te lopen liep ze om me heen om me de doorgang te beletten.... en tja... voor zoveel affectie kun je dan ook alleen maar als een blok voor vallen....

Ik besloot het toch maar te proberen (kom op... je kunt het...) en we hebben Siða (in eerste instantie op proef) genomen (vóór de winter, en dat had u vast al geraden!)..... zelf ingereden (samen met Therra en onder begeleiding van Marjo van Frá Skjalaritara) en dat  ging heel erg goed. Ze is werkelijk een heerlijk paard en met het inrijden hebben we hoe dan ook geen moeite gehad...  Het werken met Síða is fantastisch. Wat mijn angsten in de weg hadden kunnen staan..... Nu vind ik het inrijden van paarden zelfs zo leuk om te doen dat ik, samen met Therra, afgelopen winter weer 4 IJslandse paarden  heb ingereden. Nog steeds het leukste wat ik ooit gedaan heb met paarden. Heerlijk.

Toen kwam het december nummer van de IJslandse paarden en er stond een stuk in over het verstrooien van Oma vergezeld van een foto waar 2 dames te paard (moeder en dochter) en een handpaard (Þoka) op stonden. De foto van Þoka uit de advertentie waar ik in eerste instantie op gereageerd had, bleek een klein stukje van deze foto.

Het stuk greep me emotioneel heel erg aan. Het heeft mijn visie op wat er met mijn lichaam moet gebeuren als mijn geest er niet meer in wenst te wonen volledig veranderd.

Vervolgens bijna een jaar later, klik ik Icelandic-Horses open en op de dia slide staart mijn eigen mooie wildkleur bruin bonte paardje (Siða) me in het gezicht. Ze staat keurig te poseren voor de foto naast een oudere (bejaarde) dame. Ik wist zeker dat het hier mijn merrie betrof, maar de omgeving, het 2e paard en de dame herkende ik niet. Opzoek naar antwoorden kopieerde ik de foto direct en mailde naar de fokker of het haar wel was (tja... ik kan me vergissen... toch?).... en ja... de foto is gemaakt in de begrazing bij... Olst, het plaatsje in Overijsel waar ik mijn eerste IJslander, Lýsingur, heb opgehaald!.

Vervolgens mail ik naar Icelandic Horses of iemand weet wie de foto gemaakt heeft en of er nog meer foto's zijn.... Het mailtje wat ik terug kreeg van Icelandic Horses was geschreven door de (voormalige) eigenaresse van de isabelkleurige merrie waar ik in eerste instantie op gereageerd had. Zij schreef dat zij degene is die de foto gemaakt heeft (maar de foto heeft voorzien van de naam van haar man) en dat de mevrouw op de foto naast mijn paard haar Oma is.... Bij mij valt onmiddellijk het zogenoemde "kwartje" en het verhaal uit de IJslandse Paarden van december van het vorige jaar komt weer bij me op (alle IJP's worden bewaard!). De vrouw op de foto bleek bij navraag  inderdaad de betreffende oma. (Wieke en haar nieuwsgierigheid bedwingen... dat meen je toch niet?).

De vorige eigenaar van Þoka heeft zonder het te beseffen (of te willen) veel veranderd in mijn leven en/of mijn visie erop..... Mijn grote liefde is het werken met jonge paarden (alleen het kijken ernaar is al geweldig) en het beeld van wat er na mijn laatste adem met mijn lijf zou moeten gebeuren is drastisch veranderd. Tevens heeft ze mijn gevoelens omtrent het verliezen van de veulens door Droes weten te relativeren (door mij te vertellen dat er in datzelfde begrazingsgebied te Olst tijdens de uitbraak van Mond en Klauwzeer alle Schotse Hooglanders (tenminste dat dacht ik mij te herinneren... kan ook een ander runderras geweest zijn!) zonder pardon preventief werden "geruimd".). Hoe bedoel je, zinloos geweld.... Deze dieren stierven, zonder ooit ook maar 1 dag ziek te zijn geweest. Het heeft mijn angst voor Droes op zich niet minder gemaakt. Dat niet. Maar één en ander is wel wat meer in perspectief.

3 x is scheepsrecht en alles komt in 3'en en toeval bestaat niet! Hoe bedoel je bijgelovig......

Chantal, bedankt voor alles!

XXX Wieke

Soms wil Toevallig ook niet van ophouden weten. Nog een aantal....... die allemaal met elkaar verband houden.

PS.

Stiekem, nu het paardenbestand toch enigszins aan het groeien is, ga je fantaseren over hoe je het zou willen in de toekomst...... Nederland is zo klein en qua grond is het eigenlijk niet meer te doen. Vooral niet als je dan ook nog een beetje bij bos wil wonen en genoeg weidegrond nodig hebt voor een aantal paarden. Zeg maar... flink aantal paarden... Fantaseren mag..... Emigreren naar Noorwegen of Zweden leek ons wel een optie. Daar is nog natuur/bos/water genoeg. Of wellicht Duitsland en dan kijken hoe het zit met de regelgeving en subsidies. Hoe zit het met  werk..... En steeds vaker kijk je steeds bij de boerderijen over de grens met een aantal hectaren weidegrond.....

Een tijdje geleden  vertelde Chantal me dat zij en haar man een huis met een flink stuk grond gaan kopen in Zweden..... Ze zouden binnen 2 jaar emigreren. (Toch wel een beetje kippenvel..).

Zou dit weer zo'n situatie zijn waar je gewoon je angsten overboord moet zetten en gewoon maar "zien waar het schip strand?". We zullen het zien. Alles komt gek genoeg toch zoals het dient te komen....

PS. PS.

Chantal en echtgenoot Jeroen hebben kort geleden een veulen gekocht van Frá Skjalaritara. De wildkleur bruin platenbonte merrie Skjóna frá Skjalaritara. Skjóna is de dochter van Flóki frá Feti en Sokkadís frá Skjalaritara (Sokkadís is een halfzus van onze Siða. Ze hebben dezelfde vader: Sokki frá Kærkominn. De moeder van Sokkadís, Þula frá Skjalaritara is ook een halfzus van Síða. Zij heeft dezelfde moeder als Siða, Flugsæl frá Gudenådalen.

Síða haar veulen van Flóki frá Feti is in 2005 geboren. Sörli. Skjóna frá Skjalaritara en Sörli frá Þægilegum Hestum hebben qua afstamming dus héél veel gemeen! Onze aarde lijkt soms zo'n ongelooflijk klein balletje....... Nu nog uitvinden wie wie is.... zou net zo goed het veulen met kol kunnen zijn of het veulen met het snebje....  Dus nog even geduld. Gek genoeg heb ik een aantal maanden geleden gedroomd dat Síða een tweeling kreeg. Nu heeft ze samen met Glitfaxa een tweeling.

Síða, Sörli en Gösli.....

PS. PS. PS.

 In het stuk in de IJP (oktober 2004) van Chantal Jonkergouw over een spectaculaire redding op IJsland (voorzien van foto's van haar hand ofwel camera die met grof geweld weer in elkaar geslagen is.... ), staat dat er een Nederlandse trainster aanwezig is met de naam Laura (helaas niet voorzien van achternaam). Laat ik nou net op zoek zijn naar een Laura op IJsland.... Want, ene Laura heeft enige jaren geleden de volle zuster van mijn paard gekocht. Sæla frá Skjalaritara en zij is, de dag nadat ik eindelijk haar emailadres had weten te bemachtigen, voor stage naar IJsland vertrokken.  Dus ik dacht... Chantal, 1+1 = 2, wie weet waar je terecht komt. Dus ikke zoeken. Zoeken op Laura en haar achternaam. Ik kom op een IJslandse uitslagen site en kom daar, naast de naam Laura (voorzien van de goede achternaam) de naam Marjolijn Tiepen tegen, en ergens viel een kwartje, tuurlijk had ik die naam eerder gehoord, waar ik vervolgens weer verder op zoek, want Link Laura loopt jammer genoeg hartstikke dood.... Ik open volledig random een pagina van de zoekresultaten en kom op een pagina van de site van, jawel, onze Chantal. Op deze pagina heeft ze het over het importeren van IJslandse paarden in 2001 en natuurlijk is 1 van deze paarden Þoka (die ik in eerste instantie wilde kopen, maar toch overstag ging, mede dankzij Chantal, voor de prachtige wildkleurbruin bonte Síða)........ en wat schertst mijn verbazing. Op één van de foto's bij dit stuk staat ook Marleen, waar ik mijn eerste IJslander van gekocht heb. Op het moment dat Chantal Þoka van het vliegveld moest halen stond Marleen (van frá 't Hanenland) daar om daar zelf een door haar geïmporteerd paard op te halen. Kan het gekker..... Dus toch maar gemaild naar Chantal. Is de genoemde Laura uit het stuk "De Laura" die ik zoek? Ze wist de achternaam niet, maar het kon haast niet anders, want ze kwam uit Alkmaar. En hoe groot is de kans dat 2 meisjes uit Alkmaar met de voornaam Laura op IJsland stage gaan lopen?  Ik hoop dat Laura me mailt als ze terugkomt uit IJsland! Ik wil Sæla toch graag ook eens van dichtbij bekijken... en zien lopen!

Inmiddels heb ik kennis gemaakt met Laura en haar paard Sæla! Wat een plaatje. Het meisje liep fantastisch.

Helaas liep het met Saela en Laura  niet zoals gehoopt. Saela werd chronisch hoefbevangen en is teruggekomen naar Frá Skjalaritara. Laura krijgt nog een veulentje van haar en dan blijft ze bij ons. Inmiddels is Saela ook natuurlijk bekapt en gedekt.

Wordt het nog gekker.... ja... het wordt nog gekker.... Laura besloot haar hengstveulen van Saela en Háblesi Sörli te noemen.... Sörli is wildkleur vos bont.

Nog meer toeval... dat kan toch niet?

Anðvaka waarbij we dit jaar een veulentje mogen fokken bleek bij de controle van haar afstamming een broer te hebben uit dezelfde moeder met de naam Prettur. Dat zou toch niet dezelfde Prettur zijn waarmee Lýsingur hier in april 2001 arriveerde he? Helaas is Prettur een paar jaar geleden hier op stal tussen 2 paarden terecht gekomen. Een losgebroken hengst en een merrie die er nog géén brood in zag... Prettur brak zijn achterbeen boven de knie... en moest worden afgemaakt.... Ik liep al een dag of wat met die vraag... en toen trof ik puur bij toeval (de dame in kwestie woont aan de andere kant van Nederland.... en is hier al jaren niet geweest....) de toenmalige eigenaresse van Prettur hier op stal... Prettur is inderdaad een halfbroertje van Anðvaka....  En afgelopen juni 2008 is het veulen van Anðvaka en Gísli bij ons geboren. Mánadís frá Þægilegum Hestum. Een veulen zoals ik het me gewenst had. Een merrieveulen, met veel natuurlijke zelf houding, super tölt met actie, een mooie rug/bovenlijn, een super schattig koppie met zeer veel haar en een prachtig kleurtje. Goed gegokt!

Jòh.... wat een lap tekst.... en zó weinig plaatjes.... Knap als je je hier doorheen slaat.... en het dan ook nog snapt... Vragen, op- en of aanmerkingen? Klik op @ en mail me, of laat een berichtje achter in het gastenboek!